كه در يك منطقه كوهستانى ميان حجاز و شام زندگى مى‌كردند اشاره شده و بحثهاى عبرت‌انگيز گذشته را درباره قوم نوح و هود بدينوسيله ادامه مى‌دهد.

البته در سوره‌هاى" هود" و" شعراء" و" قمر" و" شمس" به اين ماجرا نيز اشاره شده، و از همه جا مشروحتر سرگذشت اين جمعيت در سوره هود آمده است، در اين آيات تنها فشرده‌اى از گفتگوهاى صالح با قوم ثمود و سرانجام كار آنها بيان گرديده است.

نخست مى‌گويد:" ما به سوى قوم ثمود برادرشان صالح را فرستاديم" (وَ إِلى‌ ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً).

و علت اطلاق كلمه" برادر" به اين پيامبران در ذيل آيه 65 همين سوره در داستان هود بيان شد.

پيامبر آنان صالح نيز همانند ساير پيامبران، نخستين گام را در راه هدايت آنها از مساله توحيد و يكتاپرستى برداشت و به آنها گفت:" اى قوم من! خداوند يگانه را پرستش كنيد كه معبودى جز او نداريد" (قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌).

سپس اضافه نمود من بدون دليل چيزى نمى‌گويم،" بينه و دليل روشن از طرف پروردگارتان براى شما آمده است و اين همان شترى است كه خداوند براى شما معجزه قرار داده است" (قَدْ جاءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ هذِهِ ناقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً).

" ناقه" در اصل به معنى شتر ماده است و در هفت مورد در قرآن مجيد اشاره به ناقه صالح شده‌ [1]، اين شتر چگونه شترى بوده و چگونه به عنوان يك‌

[1] طبرسى در مجمع البيان مى‌گويد: ناقه در اصل به چيزى گفته مى‌شود كه تسليم و رام و آماده و مهيا است و اطلاق آن به شتر ماده شايد به همين جهت است كه آمادگى بيشترى براى سوارى دارد.