همين سبب شد كه خداوند، نوح و آنها كه با او در كشتى بودند نجات داده و تكذيب كنندگان به آياتش را گرفتار غرقاب سازد و هلاك كند" (فَكَذَّبُوهُ فَأَنْجَيْناهُ وَ الَّذِينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا).

در پايان آيه، دليل اين كيفر سخت را چنين بيان مى‌كند كه" آنها جمعيت نابينايى بودند" يعنى مردمى بودند كور دل و كور باطن كه از مشاهده چهره حقيقت محروم بودند (إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً عَمِينَ‌) [1] و اين كوردلى نتيجه اعمال شوم و لجاجتهاى مستمر خودشان بود، زيرا تجربه نشان داده هنگامى كه انسان مدتها در تاريكى بماند و يا به علل ديگرى چشم خود را ببندد و از نگاه كردن خوددارى كند، قدرت ديد خود را تدريجا از دست خواهد داد و سرانجام نابينا خواهد شد، همچنين ساير اعضاء بدن اگر مدت زيادى كار نكنند مى‌خشكند و براى هميشه از كار مى‌افتند.

ديد باطن انسان نيز از اين قانون مستثنى نيست، چشم‌پوشى مستمر از حقايق، و به كار نگرفتن عقل و خرد در فهم واقعيتها، تدريجا چشم تيزبين عقل را ضعيف كرده و سرانجام نابينا مى‌كند.

بقيه سرگذشت قوم نوح و چگونگى وقوع طوفان و جزئيات ديگر اين سرگذشت در سوره‌هايى كه در بالا اشاره كرديم مشروحا خواهد آمد.

[1] عمين جمع عمى (بر وزن دلو) معمولا به كسى گفته مى‌شود كه چشم بصيرت و ديد باطن او از كار افتاده است ولى اعمى هم به افرادى گفته مى‌شود كه ديد ظاهر خود را از دست داده‌اند و هم آنها كه ديد باطن را (بايد توجه داشت كه" عمى" به هنگامى كه اعراب به خود مى‌گيرد به" عم" تبديل مى‌شود).