است كه به عنوان تعليم به بندگان فرموده.

" تبارك" از ماده" بركت" است و ريشه آن" برك" (بر وزن درك) به معنى سينه شتر مى‌باشد، و از آنجا كه شتران به هنگامى كه در جايى ثابت مى‌مانند سينه خود را به زمين مى‌چسبانند، اين كلمه تدريجا معنى ثابت ماندن به خود گرفته است، سپس به هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد و هر موجودى كه داراى عمر طولانى و آثار مستمر و ممتد است، موجود" مبارك" يا" پربركت" گفته مى‌شود، و نيز اگر مى‌بينيم به استخرها و يا بعضى از مخازن آب" بركه" گفته مى‌شود به خاطر اين است كه آب مدتى طولانى در آن باقى مى‌ماند.

و از اينجا روشن مى‌شود كه يك سرمايه" پربركت"، سرمايه‌اى است كه به زودى زوال نپذيرد و يك موجود" مبارك" موجودى است كه آثار آن مدتى طولانى برقرار بماند، بديهى است لايقترين وجود براى اين صفت همان وجود خدا است او وجودى است مبارك ازلى، ابدى و سرچشمه همه بركات و نيكيها و خير مستمر، تَبارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِينَ‌ (در ذيل آيه 92 سوره انعام نيز در اين باره سخن گفتيم).

[سوره الأعراف (7): آيات 55 تا 56]

ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَةً إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ (55) وَ لا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ (56)

ترجمه:

55- پروردگار خود را از روى تضرع و در پنهانى بخوانيد (و از تجاوز دست برداريد كه) او متجاوزان را دوست نمى‌دارد.

56- و در زمين فساد مكنيد بعد از آنكه اصلاح شده است، و او را با بيم و اميد بخوانيد (بيم از مسئوليتها و اميد به رحمتش، و نيكى كنيد) زيرا رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است.