اول آيات و روايات اشاره به گروه نخستين يعنى ضعفا است و قسمت دوم اشاره به گروه دوم يعنى بزرگان و انبياء و امامان و صلحا.

در بعضى از روايات نيز شاهد اين جمع به خوبى ديده مى‌شود مانند روايتى كه در تفسير على بن ابراهيم از امام صادق ع نقل شده كه فرمود:"

الاعراف كثبان بين الجنة و النار و الرجال الأئمة يقفون على الاعراف مع شيعتهم و قد سبق المؤمنون الى الجنة بلا حساب.

..":" اعراف، تپه‌اى است ميان بهشت و دوزخ، و امامان آن مردانى هستند كه بر اعراف در كنار شيعيان (گنهكارشان) قرار مى‌گيرند، در حالى كه مؤمنان (خالص) بدون نياز به حساب در بهشت جاى گرفته‌اند ..." بعد اضافه مى‌كند:" امامان و پيشوايان در اين موقع به پيروان گناهكار خود مى‌گويند خوب نگاه كنيد، برادران با ايمان خود را چگونه بدون حساب به بهشت شتافته‌اند، و اين همان است كه خداوند مى‌گويد: سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَ هُمْ يَطْمَعُونَ‌ (يعنى آنها به بهشتيان درود مى‌فرستند در حالى كه خودشان هنوز وارد بهشت نشده‌اند و آرزو دارند).

سپس به آنها گفته مى‌شود، دشمنان حق را بنگريد كه چگونه در آتشند و اين همان است كه خداوند مى‌فرمايد: وَ إِذا صُرِفَتْ أَبْصارُهُمْ تِلْقاءَ أَصْحابِ النَّارِ قالُوا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ‌ ... بعد به دوزخيان مى‌گويند اينها (پيروان و شيعيانى كه آلوده گناهانى بوده‌اند) همانها هستند كه شما مى‌گفتيد هرگز مشمول رحمت الهى نخواهند شد، (سپس رحمت الهى شامل حال آنها شده) و به اين دسته از گنهكاران (كه بر اثر ايمان و اعمال صالحى شايستگى عفو و آمرزش دارند) از طرف امامان و پيشوايان دستور داده مى‌شود كه به سوى بهشت برويد نه ترسى داريد و نه غمى" [1]

[1] تفسير برهان جلد دوم صفحه 19 و 20.