در آيه بعد اشاره به يكى از مهمترين نعمتهايى كه خدا به بهشتيان ارزانى مى‌دارد و مايه آرامش روح و جان آنها است كرده، و مى‌گويد:" كينه‌ها و حسدها و دشمنيها را از دل آنها برمى‌كنيم" (وَ نَزَعْنا ما فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍ‌).

" غل" در اصل به معنى نفوذ مخفيانه چيزى است، و به همين جهت به حسد و كينه و دشمنى كه به طرز مرموزى در جان انسان نفوذ مى‌كند" غل" گفته مى‌شود، و اگر به رشوه نيز" غلول" مى‌گويند به اين مناسبت است كه نفوذ مخفيانه براى انجام خيانتى مى‌باشد [1] در حقيقت يكى از بزرگترين ناراحتيهاى انسانها در زندگى دنيا كه سر- چشمه پيكارهاى وسيع اجتماعى مى‌شود و علاوه بر خسارتهاى سنگين جانى و مالى آرامش روح را به كلى بر هم مى‌زند، همين" كينه‌توزى" و" حسد" است.

بسيارى را مى‌شناسيم كه در زندگى هيچ چيز كم ندارند، تنها رنج و عذاب اليم آنها حسد نسبت به وضع ديگران، و كينه‌توزى است كه زندگى مرفه آنها را عرصه تاخت و تاز لشكر اندوه و غم و فعاليتهاى خسته كننده بى‌دليل مى‌سازد.

بهشتيان به كلى از بدبختيهاى ناشى از اينگونه صفات بركنارند، نه كينه‌اى دارند و نه حسدى و نه عواقب شوم اين صفات زشت، آنها با هم در نهايت دوستى و محبت و صفا و صميميت و آرامش زندگى مى‌كنند، همه از وضع خود راضيند، حتى آنها كه در مقامات پائينترى قرار دارند نسبت به وضع كسانى كه مقام آنها بالاتر است، رشك و حسد نمى‌برند، و به اين ترتيب بزرگترين مشكل همزيستى سالم آنها حل شده است.

بعضى مفسران روايتى نقل كرده‌اند كه" هنگامى كه بهشتيان به سوى بهشت روان شوند، بر در بهشت درختى مى‌بينند كه از ريشه آن دو چشمه جارى است،

[1] براى توضيح بيشتر به جلد سوم تفسير نمونه صفحه 152 پاورقى مراجعه فرمائيد.