طور عموم، و سپس به طور خصوص انگشت روى چند نقطه مهم مى‌گذارد.

در آغاز از تحريم فواحش سخن مى‌گويد و مى‌فرمايد:" اى پيامبر بگو:

پروردگار من تنها اعمال زشت و قبيح را حرام كرده است، اعم از اينكه آشكار باشد يا پنهان" (قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ‌).

" فواحش" جمع" فاحشه" به معنى خصوص اعمالى است كه فوق العاده زشت و ناپسند است نه همه گناهان، و شايد تاكيد روى اين مطلب كه خواه پنهان باشد يا آشكار، از اين جهت است كه عربهاى جاهلى، عمل زشت منافى عفت را اگر پنهانى انجام مى‌شد، مجاز مى‌شمردند، و تنها در صورتى كه آشكار باشد ممنوع مى‌دانستند.

سپس موضوع را تعميم داده" و به تمام گناهان اشاره مى‌كند" و مى‌گويد (وَ الْإِثْمَ‌).

" اثم" در اصل به معنى هر گونه كارى است كه زيانبخش باشد و موجب انحطاط مقام انسان گردد، و او را از رسيدن به ثواب و پاداش نيك باز دارد، بنا بر اين هر نوع گناهى در مفهوم وسيع اثم داخل است.

ولى بعضى از مفسران،" اثم" را در اينجا تنها به معنى" شراب" گرفته‌اند، و شعر معروف،

" آن قدر اثم (شراب) نوشيدم كه عقلم گم شد، آرى شراب، با عقل آدمى اين چنين مى‌كند".

ولى ظاهر اين است كه اين معنى تمام مفهوم اثم نيست، بلكه يكى از افراد روشن آن است.

بار ديگر انگشت روى چند قسمت از بزرگترين گناهان گذارده، مى‌گويد:

[1] تبيان ذيل آيه مورد بحث و تاج العروس ماده" اثم"