است لباس تقوا را از اندام ايشان بيرون نمايد، لذا مى‌گويد:" اى فرزندان آدم! شيطان شما را نفريبد، آن چنان كه پدر و مادر شما را از بهشت بيرون ساخت و لباس آنان را از اندامشان بيرون كرد، تا عورت آنها را به آنها نشان دهد" (يا بَنِي آدَمَ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطانُ كَما أَخْرَجَ أَبَوَيْكُمْ مِنَ الْجَنَّةِ يَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما لِيُرِيَهُما سَوْآتِهِما).

در حقيقت چيزى كه اين آيه را با آيه قبل پيوند مى‌دهد اين است كه در آنجا سخن از لباس ظاهرى و معنوى انسان (لباس تقوا و پرهيزكارى) در ميان آمده بود در اين آيه هشدار مى‌دهد كه مراقب باشيد، اين لباس تقوا را شيطان از تن شما بيرون نكند.

البته ظاهر عبارت‌ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطانُ‌ نهى كردن شيطان از اين عمل است، ولى اين گونه عبارتها كنايه لطيفى براى نهى مخاطب محسوب مى‌شود، و به اين مى‌ماند كه به شخص مورد علاقه خود خطاب كنيم و بگوئيم نبايد فلان دشمن به تو ضربه بزند، يعنى تو مراقب باش كه ضربه نخورى!.

سپس تاكيد مى‌كند كه حساب شيطان و همكارانش از ساير دشمنان جدا است،" او و همكارانش شما را مى‌بينند در حالى كه شما آنها را مشاهده نمى‌كنيد" و از چنين دشمنى بايد سخت بر حذر بود! (إِنَّهُ يَراكُمْ هُوَ وَ قَبِيلُهُ مِنْ حَيْثُ لا تَرَوْنَهُمْ‌).

در حقيقت آنجا كه تصور مى‌كنيد تنها خودتان هستيد و خودتان، ممكن است آنها حضور داشته باشند، و براستى بايد در برابر چنين دشمن ناپيدايى كه لحظات حمله او را با دقت نمى‌توان پيش‌بينى كرد، هميشه آماده دفاع بود.

و در پايان آيه جمله‌اى بيان مى‌كند كه در حقيقت پاسخى است به يك ايراد مهم و آن اينكه اگر كسى بگويد: چگونه خداوند دادگر و مهربان دشمنى را با اين قدرت بر انسان مسلط ساخته، دشمنى كه هيچگونه موازنه قوا