تفسير:

در اين آيه در پاسخ كسانى كه نسبت به وضع گذشتگان قبل از نزول تحريم شراب و قمار و يا نسبت به وضع كسانى كه اين حكم هنوز به گوش آنها نرسيده، و در نقاط دور دست زندگى داشتند مى‌گويد:" آنهايى كه ايمان و عمل صالح داشته‌اند و اين حكم به آنها نرسيده بوده، اگر شرابى نوشيده‌اند و يا از درآمد قمار خورده‌اند گناهى بر آنها نيست" (لَيْسَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا) [1] سپس اين حكم را مشروط به اين مى‌كند كه آنها تقوا را پيشه كنند و ايمان بياورند و عمل صالح انجام دهند (إِذا مَا اتَّقَوْا وَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌) بار ديگر همين موضوع را تكرار كرده، مى‌گويد:" سپس تقوا پيشه كنند و ايمان بياورند" (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ آمَنُوا).

و براى سومين بار با كمى تفاوت همين موضوع را تكرار نموده، مى‌گويد:

" سپس تقوا پيشه كنند و نيكى نمايند" (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ أَحْسَنُوا).

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" خداوند نيكوكاران را دوست مى‌دارد" (وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌).

درباره تكرار اين سه جمله ميان مفسران قديم و جديد گفتگو بسيار است بعضى آنها را حمل بر تاكيد كرده‌اند، زيرا اهميت موضوع تقوا و ايمان و عمل صالح ايجاب مى‌كند كه روى آن بطور جدى و مكرر تكيه و تاكيد شود.

ولى جمعى از مفسرين معتقدند كه هر يك از اين سه جمله ناظر به حقيقت‌

[1] بايد توجه داشت كه" طعام" غالبا در ماكولات گفته مى‌شود نه نوشيدنيها ولى گاهى در نوشيدنيها نيز استعمال مى‌شود مانند آيه 249 سوره بقره‌ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَ مَنْ لَمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي‌