از اين مواهب را فراموش نكنيد، لذا مى‌گويد: (وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي أَنْتُمْ بِهِ مُؤْمِنُونَ‌) يعنى ايمان شما به خدا ايجاب مى‌كند كه همه دستورات او را محترم بشمريد، هم بهره گرفتن و هم رعايت اعتدال و تقوى.

در تفسير اين جمله احتمال ديگرى نيز هست، كه منظور از امر به تقوا اين است كه تحريم مباحات و طيبات با درجه عالى و كامل تقوا متناسب نيست، تقوا ايجاب مى‌كند كه انسان از حد اعتدال در هيچ طرف خارج نشود.

در آيه بعد درباره سوگندهايى كه در زمينه تحريم حلال و غير آن خورده مى‌شود، به طور كلى بحث كرده و قسم‌ها را به دو قسمت تقسيم مى‌كند:

نخست مى‌گويد:" خداوند شما را در برابر" قسمهاى لغو" مؤاخذه و مجازات نمى‌كند" (لا يُؤاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمانِكُمْ‌).

همانطور كه در تفسير آيه 225 سوره بقره كه در آن نيز پيرامون عدم مجازات در مقابل قسم‌هاى لغو بحث شده بود گفتيم: منظور از سوگند لغو چنان كه مفسران و فقهاء گفته‌اند، سوگندهايى است كه داراى هدف مشخص نيست و از روى اراده و تصميم سر نمى‌زند، بلكه بدون توجه به عنوان تكيه سخن و اللَّه و باللَّه يا اينكه لا و اللَّه و بلى و اللَّه مى‌گويند و يا در حال شدت هيجان يا غضب بدون اراده و تصميم گفته مى‌شود.

بعضى گفته‌اند اگر انسان به چيزى يقين داشته باشد و بر اساس آن سوگند ياد كند سپس معلوم شود كه اشتباه كرده است، آن نيز جزء قسم لغو است، مثل اينكه كسى بر اثر سعايت افراد سخن چنين يقين به انحراف همسر خود پيدا كند و سوگند به طلاق او ياد نمايد، بعدا معلوم شود دروغ بوده است، اين سوگند اعتبار ندارد. اين را نيز مى‌دانيم كه علاوه بر لزوم قصد و اراده و تصميم در سوگندهاى جدى لازم است كه محتواى قسم نيز كار نامشروع و يا مكروهى نباشد، بنا بر اين اگر انسان در حال اختيار از روى اراده و تصميم سوگند ياد كند كه عمل حرام يا مكروهى‌