از بهترين ياران خود را به عنوان اظهار علاقه به پيامبر ص و آئين اسلام به مدينه فرستاد، و همانها بودند كه با شنيدن آيات سوره يس گريستند و اسلام را پذيرفتند، آيات فوق نازل شد و از اين مؤمنان تجليل كرد. (اين شان نزول منافات با آن ندارد كه سوره مائده در اواخر عمر پيامبر ص نازل شده باشد، زيرا اين سخن مربوط به اكثريت آيات سوره است، هيچ مانعى ندارد كه بعضى از آيات در حوادث قبل نازل شده باشد و بدستور پيامبر ص به مناسبتهاى در اين سوره قرار گيرد).

تفسير: كينه‌توزى يهود و نرمش نصارى‌

در اين آيات مقايسه‌اى ميان يهوديان و مسيحيانى كه معاصر پيامبر اسلام ص بوده‌اند شده است.

در نخستين آيه يهود و مشركان در يك صف قرار داده شده‌اند و مسيحيان در صف ديگر، در آغاز مى‌گويد:" سرسختترين دشمنان مومنان، يهود و مشركان هستند، و بامحبت‌ترين آنها نسبت به مؤمنان مدعيان مسيحيتند" (لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَداوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا وَ لَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ قالُوا إِنَّا نَصارى‌).

تاريخ اسلام بخوبى گواه اين حقيقت است، زيرا در بسيارى از صحنه‌هاى نبردهاى ضد اسلامى، يهود بطور مستقيم يا غير مستقيم دخالت داشتند و از هر گونه كار شكنى و دشمنى خود دارى نمى‌كردند، افراد بسيار كمى از آنها به اسلام گرويدند، در حالى كه در غزوات اسلامى، كمتر مسلمانان را مواجه با مسيحيان مى‌بينيم و نيز افراد زيادى از آنها را مشاهده مى‌كنيم كه به صفوف مسلمين پيوستند.

سپس قرآن دليل اين تفاوت روحيه و خط مشى اجتماعى را طى چند جمله‌