بود زيرا آنچه خوب بود، مخصوص مردان، آنچه بد بود به زنان هم از آن سهمى داده مى‌شد.

قرآن به دنبال اين حكم جاهلى، با اين جمله مطلب را تمام كرده و مى‌گويد:" بزودى خداوند كيفر اين گونه توصيفات آنها را مى‌دهد" (سَيَجْزِيهِمْ وَصْفَهُمْ‌).

تعبير به وصف اشاره به توصيفى است كه آنها از خدا مى‌كردند و تحريم اين گونه غذاها را به خدا نسبت مى‌دادند اگر چه منظور از آن صفت و حالتى است كه بر اثر تكرار گناه به شخص گناهكار دست مى‌دهد و او را مستحق مجازات مى‌كند و در پايان آيه مى‌فرمايد:" او حكيم و دانا است" (إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ‌.

هم از اعمال و گفتار و تهمتهاى نارواى آنان با خبر است و هم روى حساب، آنها را مجازات مى‌كند.

[سوره الأنعام (6): آيه 140]

قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِراءً عَلَى اللَّهِ قَدْ ضَلُّوا وَ ما كانُوا مُهْتَدِينَ (140)

ترجمه:

140- مسلما آنها كه فرزندان خود را از روى سفاهت و نادانى كشتند زيان ديدند و آنچه را خدا به آنها روزى داده بود بر خود تحريم كردند و بر خدا افترا بستند، آنها گمراه شدند و (هرگز) هدايت نيافتند.

تفسير:

در تعقيب چند آيه گذشته كه سخن از قسمتى از احكام خرافى و آداب زشت و ننگين عصر جاهليت عرب، از جمله كشتن فرزندان به عنوان قربانى بتها، و يا زنده به گور كردن دختران به عنوان حفظ حيثيت قبيله و خانواده، و همچنين‌