خدا خواستند كه آنها را از رحمت خويش دور سازد" (لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى‌ لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ‌) در اينكه چرا تنها نام اين دو پيامبر ص برده شده است مفسران احتمالاتى داده‌اند گاهى گفته مى‌شود، علت آن اين است كه سرشناسترين پيامبران بعد از موسى ع اين دو پيامبر بودند، و گاهى گفته مى‌شود كه بسيارى از اهل كتاب افتخار مى‌كردند كه فرزندان داودند، قرآن با اين جمله اعلام مى‌كند كه داود از كسانى كه راه كفر و طغيان پيش گرفتند، متنفر بود، و بعضى گفته‌اند كه اين آيه اشاره به دو واقعه تاريخى است كه خشم اين دو پيامبر بزرگ را برانگيخت و جمعى از بنى اسرائيل را نفرين كردند، داود در مورد ساكنان شهر ساحلى ايله كه به" اصحاب سبت" معروفند و سرگذشت آنها در سوره اعراف خواهد آمد، و حضرت مسيح درباره جمعى از پيروان خود كه بعد از نزول مائده آسمانى باز هم راه انكار و مخالفت را پيش گرفتند لعن و نفرين نمود.

در هر حال آيه اشاره به اين است كه بودن جزء نژاد بنى اسرائيل و يا جزء اتباع مسيح، ما دام كه هماهنگى با برنامه‌هاى آنها نبوده باشد باعث نجات كسى نخواهد شد بلكه خود اين پيامبران از اينگونه افراد ابراز تنفر و انزجار كردند.

جمله آخر آيه نيز اين مطلب را تاكيد مى‌كند و مى‌گويد:" اين اعلام تنفر و بيزارى بخاطر آن بود كه آنها گناهكار و متجاوز بودند" (ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ‌) به علاوه آنها به هيچ وجه مسئوليت اجتماعى براى خود قائل نبودند، و يكديگر را از كار خلاف نهى نمى‌كردند، و حتى جمعى از نيكان آنها با سكوت و سازشكارى، افراد گناهكار را عملا تشويق مى‌كردند (كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ‌) و به اين ترتيب برنامه اعمال آنها بسيار زشت و ناپسند بود (لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ‌)