و در پايان آيه مى‌گويد:" آنها جز به خودشان نيرنگ نمى‌زنند ولى نمى‌فهمند و متوجه نيستند" (وَ ما يَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَ ما يَشْعُرُونَ‌).

چه نيرنگ و فريبى از اين بالاتر كه سرمايه‌هاى وجود خود اعم از فكر و هوش و ابتكار و عمر و وقت و مال خويش را در مسيرى به كار مى‌گيرند كه نه تنها سودى به حال آنها ندارد بلكه پشتشان را از بار مسئوليت و گناه سنگين مى‌سازد، در حالى كه فكر مى‌كنند به پيروزيهايى رسيده‌اند! ضمنا از اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود كه مفاسد و بدبختيهايى كه دامن اجتماعات را مى‌گيرد از بزرگترها و سردمداران اقوام سرچشمه مى‌گيرد و آنها هستند كه با انواع حيله و نيرنگها راه خدا را دگرگون ساخته و چهره حق را بر مردم مى‌پوشانند.

[سوره الأنعام (6): آيه 124]

وَ إِذا جاءَتْهُمْ آيَةٌ قالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتى‌ مِثْلَ ما أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما كانُوا يَمْكُرُونَ (124)

ترجمه:

124- و هنگامى كه آيه‌اى براى آنها بيايد مى‌گويند ما هرگز ايمان نمى‌آوريم مگر اينكه همانند چيزى كه به پيامبران خدا داده شده است به ما هم داده شود، خداوند آگاهتر است كه رسالت خويش را كجا قرار دهد به زودى كسانى كه مرتكب گناه شدند (و براى حفظ موقعيت خود مردم را از راه حق منحرف ساختند) گرفتار حقارت در پيشگاه خدا و عذاب شديد در مقابل مكر (و فريب و نيرنگى) كه داشتند، مى‌شوند.