آور است از طرف اكثريت نمايندگان بسيارى از كشورهاى به اصطلاح پيشرفته كه منعكس كننده نظريه اكثريت توده مردم آنها است گواه بر اين حقيقت مى‌باشد.

از نظر علمى آيا اكثريت اجتماعات راست مى‌گويند؟ آيا اكثريت امين هستند؟ آيا اكثريت از تجاوز به حقوق ديگران اگر بتوانند خود دارى مى‌كنند؟

آيا اكثريت منافع خود و ديگران را به يك چشم مى‌بينند؟

پاسخ اين سؤالات ناگفته پيدا است، بنا بر اين بايد اعتراف كرد كه تكيه كردن دنياى كنونى روى اكثريت در حقيقت يك نوع اجبار و الزام محيط است، و استخوانى است كه در گلوى اجتماعات گير كرده.

آرى اگر مغزهاى متفكر و مصلحان دلسوز جوامع بشرى و انديشمندان با هدف كه هميشه در اقليت هستند تلاش و كوشش همه جانبه‌اى را براى روشن ساختن توده‌هاى مردم انجام دهند، و جوامع انسانى به اندازه كافى رشد فكرى و اخلاقى و اجتماعى بيابند مسلما نظرات چنان اكثريتى بسيار به حقيقت نزديك خواهد بود، ولى اكثريت غير رشيد و ناآگاه و يا فاسد و منحرف و گمراه چه مشكلى را مى‌تواند از سر راه خود و ديگران بردارد، بنا بر اين اكثريت به تنهايى كافى نيست، بلكه اكثريت رهبرى شده مى‌تواند مشكلات جامعه خود را تا آنجا كه در امكان بشر است حل كند.

و اگر قرآن در مورد اكثريت در آيات مختلف ايراد مى‌كند شك نيست كه منظورش اكثريت غير رشيد و رهبرى نشده است.