اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ‌).

به طورى كه از بعضى روايات استفاده مى‌شود، جمعى از مؤمنان بر اثر ناراحتى شديد كه از مساله بت پرستى داشتند، گاهى بتهاى مشركان را به باد ناسزا گرفته و به آنها دشنام مى‌دادند، قرآن صريحا از اين موضوع، نهى كرد و رعايت اصول ادب و عفت و نزاكت در بيان را، حتى در برابر خرافى‌ترين و بدترين اديان، لازم مى‌شمارد.

دليل اين موضوع، روشن است، زيرا با دشنام و ناسزا نمى‌توان كسى را از مسير غلط باز داشت، بلكه به عكس، تعصب شديد آميخته با جهالت كه در اينگونه افراد است، سبب مى‌شود كه به اصطلاح روى دنده لجاجت افتاده، در آئين باطل خود راسختر شوند، سهل است زبان به بدگويى و توهين نسبت به ساحت قدس پروردگار بگشايند، زيرا هر گروه و ملتى نسبت به عقائد و اعمال خود، تعصب دارد همانطور كه قرآن در جمله بعد مى‌گويد" ما اين چنين براى هر جمعيتى عملشان را زينت داديم" (كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ‌).

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" بازگشت همه آنها به سوى خدا است، و به آنها خبر مى‌دهد كه چه اعمالى انجام داده‌اند" (ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌).

در اينجا به سه نكته بايد توجه كرد:

1- در آيه فوق، زينت دادن اعمال نيك و بد هر كس را در نظرش، به خدا نسبت داده شده، ممكن است اين موضوع براى بعضى مايه تعجب گردد كه مگر ممكن است خداوند عمل بد كسى را در نظرش زينت دهد؟! پاسخ اين سؤال همان است كه بارها گفته‌ايم كه اين گونه تعبيرات، اشاره به خاصيت و اثر عمل است، يعنى هنگامى كه انسان كارى را به طور مكرر انجام دهد، كم كم قبح و زشتى آن در نظرش از بين مى‌رود، و حتى به صورت جالبى‌