است" (مبارك).

" به علاوه كتبى را كه پيش از آن نازل شده‌اند همگى تصديق مى‌كند" (مُصَدِّقُ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ‌).

منظور از اينكه قرآن كتب مقدسه پيشين را تصديق مى‌كند آن است كه تمام نشانه‌هايى كه در آنها آمده است بر آن تطبيق مى‌نمايد.

و به اين ترتيب دو نشانه بر حقانيت قرآن در دو جمله گذشته بيان گرديده يكى وجود نشانه‌هايى كه در كتب پيشين از آن خبر داده شده، و ديگر محتواى خود قرآن كه هر گونه خير و بركت و وسيله سعادت در آن آمده است، بنا بر اين هم از نظر محتوا و هم از نظر اسناد و مدارك تاريخى نشانه‌هاى حقانيت در آن آشكار است.

سپس هدف نزول قرآن را چنين توضيح مى‌دهد كه آن را فرستاديم تا ام القرى (مكه) و تمام آنها كه در گرد آن هستند، انذار كنى و به مسئوليتها و وظائفشان آگاه سازى" (وَ لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها) [1] و از آنجا كه" انذار" يعنى توجه دادن به مسئوليتها و ترساندن از ترك وظائف مهمترين برنامه قرآن مخصوصا در برابر اشخاص سركش و طغيانگر است تنها به اين قسمت اشاره شده است.

و در پايان آيه مى‌گويد:" كسانى كه به روز رستاخيز و حساب و پاداش اعمال ايمان دارند به اين كتاب ايمان خواهند آورد و مراقب نمازهاى خود خواهند بود" (وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَ هُمْ عَلى‌ صَلاتِهِمْ يُحافِظُونَ‌)

[1] در اينكه" لتنذر" عطف بر چه جمله‌اى است ميان مفسران گفتگو است ولى بيشتر به نظر مى‌رسد كه عطف به جمله محذوفى مانند" لتبشر" و امثال آن بوده باشد.