را در اباطيل و لجاجت و بازيگرى خود رها سازد" زيرا آنها جمعيتى هستند كه كتاب الهى و آيات او را به بازى گرفته‌اند. (قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِي خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ‌) اكنون اگر اين آيه در مدينه نازل شده باشد، و روى سخن به يهود باشد معنى آن چنين است: كه جمعى از يهود منكر نزول كتاب آسمانى بر تمام پيامبران بودند آيا چنين چيزى ممكن است؟ كه يهود و پيروان تورات، نزول كتاب آسمانى را انكار كنند؟ اگر تعجب نكنيد آرى، و با توجه به يك مطلب نكته اين موضوع روشن مى‌شود، زيرا چنان كه كتب عهد جديد (اناجيل) و عهد قديم (تورات و كتابهاى وابسته به آن) را به دقت بررسى كنيم خواهيم ديد كه اين كتابها هيچكدام لحن آسمانى ندارد، يعنى جنبه خطاب خداوند به بشر در آنها نيست، بلكه به خوبى از آنها استفاده مى‌شود كه اينها از زبان شاگردان و غير شاگردان از پيروان آئين موسى ع و مسيح ع به شكل تاريخ و شرح زندگى نوشته شده است و ظاهرا يهود و مسيحيان كنونى نيز اين مطلب را انكار نمى‌كنند زيرا داستان مرگ موسى و عيسى و حوادث زيادى مربوط به زمانهاى بعد از آن در اين كتابها آمده است، نه به عنوان پيش‌بينى بلكه به عنوان خبرى از گذشته، آيا چنين كتابى امكان دارد بر موسى و عيسى نازل شده باشد.

منتها مسيحيان و يهوديان عقيده دارند كه اين كتابها چون به دست انسانهايى نوشته شده كه از وحى آسمانى با خبر بودند كتاب مقدس و قابل اعتماد و خالى از اشتباه محسوب مى‌شود.

با توجه به اين نكته روشن مى‌شود كه چرا آنها از لحن قرآن كه به شكل خطاب خدا به پيامبر و بندگان است تعجب مى‌كردند، و در شان نزول فوق نيز خوانديم كه آنها با تعجب از آن حضرت پرسيدند آيا خداوند كتاب آسمانى نازل كرده؟ و سپس اين موضوع را بطور كلى انكار كردند كه هيچ كتابى از ناحيه خدا بر هيچ انسانى حتى موسى نازل نشده است.