" راغب" در كتاب" مفردات" مى‌گويد به معنى منع و جلوگيرى است، و از آنجا كه عقل جلو اشتباهات و خلافكاريها را مى‌گيرد، همچنين قضاوت صحيح مانع از ظلم و ستم است، و حكومت عادل جلو حكومتهاى نارواى ديگران را مى‌گيرد، در هر يك از اين سه معنى استعمال مى‌شود.

البته همان گونه كه اشاره كرديم كه همه انبياء داراى اين همه مقامات نبودند ولى هنگامى كه احكامى به جمعى اسناد داده مى‌شود، لزومى ندارد كه همه افراد آن جمع داراى تمام آن احكام باشند، بلكه ممكن است بعضى از آنها فقط داراى بعضى از آن احكام باشند و لذا موضوع كتاب آسمانى كه تنها براى عده‌اى از انبياى نامبرده وجود داشته مشكلى براى ما در فهم آيه فوق ايجاد نمى‌كند.

سپس مى‌فرمايد:" اگر اين جمعيت، يعنى مشركان و اهل مكه و مانند آنها، اين حقايق را نپذيرند، دعوت تو بدون پاسخ نمى‌ماند، زيرا ما جمعيتى را ماموريت داده‌ايم كه نه تنها آن را بپذيرند بلكه آن را محافظت و نگهبانى كنند جمعيتى كه در راه كفر گام بر نمى‌دارند و در برابر حق تسليمند" (فَإِنْ يَكْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَكَّلْنا بِها قَوْماً لَيْسُوا بِها بِكافِرِينَ‌).

در تفسير" المنار" و تفسير" روح المعانى" از بعضى از مفسران نقل شده كه منظور از اين جمعيت، ايرانيان هستند، (كه به زودى اسلام را پذيرفتند و در پيشرفت آن با تمام قوا كوشيدند و دانشمندان آنها در فنون مختلف اسلامى كتابهاى فراوان تاليف كردند) [1]

[1] اين احتمال در تفسير آيه نيز هست كه منظور از هؤلاء خود انبياء باشند، يعنى اگر به فرض محال اين انبياى بزرگ الهى از اداى رسالت سر باز مى‌زدند باز رسالت الهى به زمين نمى‌ماند و جمعى ديگر ماموريت رساندن آن را به جهانيان مى‌يافتند، نظير اين تعبيرات در قرآن ديده مى‌شود چنان كه در جاى ديگر مى‌خوانيم‌ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ‌ (زمر- 65).