آيه نيز هست، كه" امنيت" اعم امنيت از مجازات پروردگار و يا امنيت از حوادث دردناك اجتماعى باشد.

يعنى جنگها، تجاوزها، مفاسد، جنايات، و حتى امنيت و آرامش روحى تنها موقعى به دست مى‌آيد كه در جوامع انسانى دو اصل حكومت كند، ايمان و عدالت اجتماعى، اگر پايه‌هاى ايمان به خدا متزلزل گردد و احساس مسئوليت در برابر پروردگار از ميان برود و عدالت اجتماعى جاى خود را به ظلم و ستم بسپارد، امنيت در چنان جامعه‌اى وجود نخواهد داشت، و به همين دليل با تمام تلاش و كوششى كه جمعى از انديشمندان جهان براى برچيدن بساط ناامنى‌هاى مختلف در دنيا مى‌كنند روز به روز فاصله مردم جهان از آرامش و امنيت واقعى بيشتر مى‌گردد، دليل اين وضع همان است كه در آيه فوق به آن اشاره شده: پايه‌هاى ايمان لرزان و ظلم جاى عدالت را گرفته است.

مخصوصا تاثير ايمان در آرامش و امنيت روحى براى هيچكس جاى ترديد نيست، همانطور كه ناراحتى و جدان و سلب آرامش روانى به خاطر ارتكاب ظلم بر كسى پوشيده نمى‌باشد.

در بعضى از روايات نيز از امام صادق ع نقل شده كه:" منظور از آيه فوق اين است كه آنهايى كه به دستور پيامبر اسلام ص در زمينه ولايت و رهبرى امت اسلامى بعد از او ايمان بياورند، و آن را با ولايت و رهبرى ديگران مخلوط نكنند امنيت از آن آنها است" [1] اين تفسير در حقيقت ناظر به ملاك و روح مطلب در آيه شريفه است زيرا در اين آيه سخن از رهبرى و ولايت خداوند و آميخته نكردن آن با رهبرى غير او است و از آنجا كه رهبرى على ع به مقتضاى‌ إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌.

پرتوى از رهبرى خدا و پيامبر ص است و رهبرى‌هاى تعيين نشده از طرف‌

[1] تفسير نور الثقلين جلد اول صفحه 740