(إِلَّا أَنْ يَشاءَ رَبِّي شَيْئاً) [1] گويا ابراهيم با اين جمله مى‌خواهد يك پيشگيرى احتمالى كند و بگويد اگر در گيرودار اين مبارزه‌ها فرضا حادثه‌اى هم براى من پيش بيايد هيچگونه ارتباطى به بتها ندارد، بلكه مربوط به خواست پروردگار است براى اينكه بت بى‌شعور و بى‌جان مالك سود و زيان خود نيست تا چه رسد به اينكه مالك سود و زيان ديگرى باشد.

سپس مى‌گويد:" علم و دانش پروردگار من آن چنان گسترده و وسيع است كه همه چيز را در بر مى‌گيرد" (وَسِعَ رَبِّي كُلَّ شَيْ‌ءٍ عِلْماً).

اين جمله در حقيقت دليلى براى جمله سابق است و آن اينكه بتها هرگز نمى‌توانند منشا سود و زيانى باشند، زيرا هيچگونه علم و آگاهى ندارند و نخستين شرط براى رسانيدن سود و زيان، علم و شعور و آگاهى است، تنها خدايى كه علم و دانشش همه چيز را احاطه كرده است مى‌تواند منشا سود و زيان باشد، پس چرا از خشم غير او بترسم؟.

و سرانجام براى تحريك فكر و انديشه، آنان را مخاطب ساخته مى‌گويد:

" آيا با اينهمه باز متذكر و بيدار نمى‌شويد"؟" (أَ فَلا تَتَذَكَّرُونَ‌).

[1] در حقيقت استثناء فوق شبيه استثناء منقطع است، زيرا قدرت بر سود و زيان از بتها به كلى نفى شده و براى خداوند اثبات گرديده است، گرچه در معنى اين جمله مفسران احتمالات ديگرى نيز داده‌اند اما آنچه در بالا گفتيم از همه صحيحتر به نظر مى‌رسد.