به بيراهه‌ها مى‌كشانند!) راه مقصد را گم كرده و حيران و سرگردان در بيابان مانده است" (كَالَّذِي اسْتَهْوَتْهُ الشَّياطِينُ فِي الْأَرْضِ حَيْرانَ‌).

" در حالى كه يارانى دارد كه او را به سوى هدايت و شاهراه دعوت مى‌كنند و فرياد مى‌زنند به سوى ما بيا" ولى آن چنان حيران و سرگردان است كه گويى سخنان آنان را نمى‌شنود و يا قادر بر تصميم گرفتن نيست (لَهُ أَصْحابٌ يَدْعُونَهُ إِلَى الْهُدَى ائْتِنا) [1] و در پايان آيه به پيامبر دستور مى‌دهد كه با صراحت بگويد:" هدايت تنها هدايت خدا است و ما ماموريت داريم كه فقط در برابر پروردگار عالميان تسليم شويم" (قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدى‌ وَ أُمِرْنا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ الْعالَمِينَ‌).

اين جمله در حقيقت دليل ديگرى بر نفى مذهب مشركان است زيرا تنها در برابر كسى بايد تسليم شد كه مالك و آفريدگار و مربى جهان هستى است نه بتها كه هيچ نقشى در ايجاد و اراده اين جهان ندارند.

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد كه مگر پيامبر ص قبل از بعثت پيرو مذهب مشركان بوده است كه مى‌گويد: نُرَدُّ عَلى‌ أَعْقابِنا (آيا به حال سابق باز گرديم) در حالى كه مى‌دانيم او هيچگاه در برابر بت سجده نكرد و در هيچ تاريخى چنين چيزى ننوشته‌اند، اصولا مقام عصمت چنين اجازه‌اى را نمى‌دهد.

[1]" استهوته" از ماده" هوى" است و اين جمله به معنى وادار كردن كسى به پيروى از هوى و هوس است و حيران در لغت به معنى رفت و آمد است و معمولا كنايه از سرگردانى مى‌باشد، چون افراد بسرگردانى مقدارى راه مى‌روند سپس باز مى‌گردند، بنا بر اين آيه فوق افرادى را كه از ايمان به سوى شرك باز گردند به هوى پرستان سرگردان تشبيه كرده كه برنامه‌هاى زنده خود را از شيطان الهام مى‌گيرند.