نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 5 صفحه : 290
اما در حقيقت منظور پيروان او هستند كه اگر گرفتار فراموشكارى شدند و در جلسات
آميخته به گناه كفار شركت كردند به محض اينكه متوجه شوند بايد از آنجا برخيزند و
بيرون روند، و نظير اين بحث در گفتگوهاى روزانه ما و در ادبيات زبانهاى مختلف ديده
مىشود كه انسان روى سخن را به كسى مىكند اما هدفش اين است كه ديگران بشنوند،
مطابق ضرب المثل معروف عرب كه مىگويد:
" اياك اعنى و اسمعى يا جاره".
بعضى از مفسران مانند طبرسى در مجمع البيان و ابو الفتوح در تفسير معروف خود،
پاسخ ديگرى دادهاند كه حاصلش اين است سهو و فراموشى در احكام و در مقام رسالت از
طرف خداوند در مورد انبياء جايز نيست و اما در موضوعات در صورتى كه موجب گمراهى
مردم نشود مانعى ندارد ولى اين پاسخ با آنچه در ميان متكلمين ما مشهور است كه
انبياء و ائمه علاوه بر احكام، در موضوعات عادى نيز معصوم و مصون از اشتباه هستند
سازش ندارد.
سؤال ديگر
اينكه بعضى از دانشمندان اهل تسنن اين آيه را دليلى بر عدم جواز تقيه بر
رهبران دينى گرفتهاند زيرا آيه صريحا مىگويد: در برابر دشمنان تقيه نكن و حتى
اگر در مجلس آنها باشى از مجلس آنها برخيز.
پاسخ:
اين ايراد نيز روشن است، زيرا شيعه هرگز نمىگويد در همه جا بايد تقيه كرد بلكه
تقيه در پارهاى از موارد قطعا حرام است، و وجوب آن منحصر به مواردى است كه تقيه و
ترك اظهار حق منافعى داشته باشد كه از اظهار آن بيشتر باشد، و يا موجب دفع ضرر و
خطر كلى گردد.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 5 صفحه : 290