[سوره الأنعام (6): آيه 51]

وَ أَنْذِرْ بِهِ الَّذِينَ يَخافُونَ أَنْ يُحْشَرُوا إِلى‌ رَبِّهِمْ لَيْسَ لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفِيعٌ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ (51)

ترجمه:

51- به وسيله آن (قرآن) كسانى را كه از روز حشر و رستاخيز مى‌ترسند، بيم ده، (روزى كه در آن روز) ياور و سرپرست و شفاعت كننده‌اى جز او (خدا) ندارند، شايد پرهيزكارى پيشه كنند.

تفسير:

در پايان آيه گذشته فرمود كه نابينا و بينا يكسان نيستند، و به دنبال آن در اين آيه به پيامبر ص دستور مى‌دهد" به وسيله قرآن كسانى را انذار و بيدار كن كه از روز رستاخيز بيم دارند" يعنى تا اين اندازه چشم قلب آنها گشوده است كه احتمال مى‌دهند حساب و كتابى در كار باشد، و در پرتو اين احتمال، و ترس از مسئوليت، آمادگى براى پذيرش يافته‌اند (وَ أَنْذِرْ بِهِ الَّذِينَ يَخافُونَ أَنْ يُحْشَرُوا إِلى‌ رَبِّهِمْ‌).

شايد كرارا گفته‌ايم كه تنها وجود يك رهبر لايق و برنامه‌هاى جامع تربيتى براى هدايت افراد كافى نيست، بلكه يك نوع آمادگى در خود افراد نيز لازم است همانطور كه نور آفتاب به تنهايى براى يافتن راه از چاه كفايت نمى‌كند بلكه چشم بينا هم لازم دارد، و نيز بذر مستعد و آماده ما دام كه زمين آماده و مستعدى وجود نداشته باشد بارور نمى‌گردد.

از آنچه گفتيم روشن شد كه ضمير" به" به قرآن بازگشت مى‌كند، اگر چه قرآن در آيات قبل با صراحت ذكر نشده ولى از قرائن روشن مى‌شود.

همچنين منظور از" يخافون" (مى‌ترسند) همان احتمال زيان و ضرر است‌