بنا بر اين دليلى ندارد كه به آنها پناه بريد، ولى از آنجا كه خداوند حكيم و رحيم است تنها ستمكاران را مجازات مى‌كند.

ضمنا از اين تعبير استفاده مى‌شود كه" ظلم" معنى وسيعى دارد كه انواع شرك و گناهان را شامل مى‌شود، بلكه در آيات قرآن شرك به عنوان" ظلم عظيم" معرفى شده است چنان كه" لقمان" به فرزند خود مى‌گفت‌ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ‌:" فرزندم براى خدا شريك قائل مشو كه شرك ظلم بزرگى است" (سوره لقمان آيه 13).

احتمال ديگر در پيوند اين آيه با آيات قبل اين است كه در آيات گذشته سخن از تشويق‌ها و تهديدها در ميان بود، در اين آيه مى‌گويد اين همان هدفى است كه پيامبران بخاطر آن مبعوث شدند، كار آنها نيز بشارت و انذار بود.

سپس مى‌گويد:" راه نجات منحصر در دو چيز است آنها كه ايمان بياورند و خويشتن را اصلاح كنند (و عمل صالح انجام دهند) نه ترسى از مجازاتهاى الهى دارند، و نه غم و اندوهى از اعمال گذشته خود" (فَمَنْ آمَنَ وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌).

" و در مقابل، كسانى كه آيات ما را تكذيب كنند در برابر اين فسق و نافرمانى گرفتار مجازات الهى خواهند شد" (وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا يَمَسُّهُمُ الْعَذابُ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ‌).