بودند و در برابر اراده خدا تسليم، بنا بر اين هنگامى كه مى‌فرمايد: من دستور دارم نخستين مسلمان باشم يعنى نخستين مسلمان اين امت.

و اين در حقيقت اشاره به يك مطلب مهم تربيتى نيز مى‌باشد كه هر رهبرى بايد در انجام دستورات مكتب خود از همه افراد پيشقدمتر باشد، او بايد اولين مؤمن به آئين خويش و نخستين عمل كننده، و كوشاترين فرد، و فداكارترين شخص در برابر مكتب خود باشد.

و در آيه بعد براى تاكيد بيشتر روى اين دستور الهى كه از طريق وحى بر پيامبر نازل شده است مى‌گويد:

من نيز به نوبه خود احساس مسئوليت مى‌كنم و از قوانين الهى به هيچوجه مستثنى نيستم،" من نيز اگر از دستور پروردگار منحرف شوم و راه سازشكارى با مشركان را بپيمايم و عصيان و نافرمانى او كنم از مجازات آن روز بزرگ- روز رستاخيز- ترسان و خائفم" (قُلْ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌) [1] از اين آيه نيز به خوبى استفاده مى‌شود كه احساس مسئوليت پيامبران بيش از احساس مسئوليت ديگران است.

و در آخرين آيه براى اينكه ثابت شود پيامبر ص نيز بدون تكيه بر لطف و رحمت خدا كارى نمى‌تواند بكند و هر چه هست به دست او است و حتى شخص پيغمبر ص چشم اميدش را به رحمت بى‌پايان پروردگار دوخته و نجات و پيروزى خود را از او مى‌طلبد مى‌گويد:" هر كس در آن روز بزرگ از مجازات پروردگار رهايى يابد مشمول رحمت خدا شده است و اين يك موفقيت و پيروزى آشكار است" (من‌

[1] جالب اينكه ترتيب جمله‌بندى اين چنين اقتضا مى‌كند كه جمله" اخاف" بعد از جمله" إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي‌" ذكر شود زيرا به منزله جزاى شرط محسوب مى‌شود اما ترس و احساس مسئوليت پيامبر در برابر فرمان پروردگار سبب شده كه به خاطر تاكيد، جمله" اخاف" (مى‌ترسم) مقدم داشته شود!.