يك روحيه منفى در مى‌آيد و خود يك عامل براى عدم تسليم در برابر حق مى‌گردد.

تفسير نمونه ؛ ج‌5 ؛ ص160

جمله بهانه‌جويى‌هايى كه مشركان در برابر پيامبر ص داشتند و در چندين آيه از قرآن به آن اشاره شده و در آيه مورد بحث نيز آمده است اين است كه آنها مى‌گفتند چرا پيامبر ص به تنهايى به اين ماموريت بزرگ دست زده است؟" چرا موجودى از غير جنس بشر و از جنس فرشتگان او را در اين ماموريت همراهى نمى‌كند"؟ مگر مى‌تواند انسانى كه از جنس ما است به تنهايى بار رسالت را بر دوش كشد؟ (وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ مَلَكٌ‌).

در حالى كه با وجود دلائل روشن و آيات بينات بر نبوت او جايى براى اين بهانه‌جويى‌ها نيست، به علاوه فرشته نه قدرتى بالاتر از انسان دارد و نه آمادگى و استعدادى براى رسالت، بيش از او، بلكه به مراتب انسان از او آماده‌تر است.

قرآن با دو جمله كه هر كدام استدلالى را در بر دارد به آنها پاسخ مى‌گويد:

نخست اينكه" اگر فرشته‌اى نازل شود، و سپس آنها ايمان نياورند، به حيات همه آنان خاتمه داده خواهد شد" (وَ لَوْ أَنْزَلْنا مَلَكاً لَقُضِيَ الْأَمْرُ ثُمَّ لا يُنْظَرُونَ‌).

اما چرا با آمدن فرشته و همراهى او با پيامبر ص منكران گرفتار مرگ و هلاكت مى‌شوند؟ دليل آن همان چيزى است كه در چند آيه قبل به آن اشاره شد كه اگر نبوت جنبه شهود و حسى پيدا كند، يعنى با آمدن فرشته، غيب تبديل به شهود گردد و همه چيز را با چشم ببينند آخرين مرحله اتمام حجت شده است، چون دليلى بالاتر از اين تصور نمى‌شود، با اين حال اگر كسى مخالفت كند كيفر و مجازات او قطعى خواهد بود، ولى خداوند به خاطر لطف و مرحمت بر بندگان براى اينكه فرصتى براى تجديد نظر داشته باشند اين كار را نمى‌كند مگر در موارد خاصى كه مى‌داند طرف، آمادگى كامل و استعداد پذيرش دارد، يا در مواردى كه طرف مستحق نابودى است، يعنى اعمالى انجام داده است كه استحقاق مجازات‌