107- و اگر اطلاعى حاصل شود كه آن دو مرتكب گناهى شده‌اند (و حق را كتمان كرده‌اند) دو نفر از كسانى كه گواهان نخست بر آنها ستم كرده‌اند به جاى آنها قرار مى‌گيرند و به خدا سوگند ياد مى‌كنند كه گواهى ما از گواهى آن دو به حق نزديكتر است و ما مرتكب تجاوزى نشده‌ايم كه اگر چنين كرده باشيم از ظالمان خواهيم بود.

108- اين كار بيشتر سبب مى‌شود كه به حق گواهى دهند (و از خدا بترسند) و يا (از مردم) بترسند كه (دروغشان فاش گردد و) سوگندهايى جاى سوگندهاى آنها را بگيرد، و از (مخالفت) خدا بپرهيزيد و گوش فرا دهيد و خداوند جمعيت فاسقان را هدايت نمى‌كند.

شان نزول:

در مجمع البيان و بعضى تفاسير ديگر در شان نزول آيات فوق نقل شده است كه يك نفر از مسلمانان به نام" ابن ابى ماريه" به اتفاق دو نفر از مسيحيان عرب به نام" تميم" و" عدى" كه دو برادر بودند به قصد تجارت از مدينه خارج شدند در اثناى راه" ابن ماريه" كه مسلمان بود بيمار شد، وصيتنامه‌اى نوشت و آن را در ميان اثاث خود مخفى كرد، و اموال خويش را بدست دو همسفر نصرانى سپرد وصيت كرد كه آنها را به خانواده او برسانند، و از دنيا رفت، همسفران متاع او را گشودند و چيزهاى گرانقيمت و جالب آن را برداشتند و بقيه را به ورثه باز گرداندند، ورثه هنگامى كه متاع را گشودند، قسمتى از اموالى كه ابن ابى ماريه با خود برده بود در آن نيافتند، ناگاه چشمان آنها به وصيتنامه افتاد، ديدند، صورت تمام اموال مسروقه در آن ثبت است، مطلب را با آن دو نفر مسيحى همسفر در ميان گذاشتند آنها انكار كرده و گفتند: هر چه به ما داده بود به شما تحويل داده‌ايم! ناچار به پيامبر ص شكايت كردند، آيات فوق نازل شد و حكم آن را بيان كرد.