اسامة بن زيد به گمان اينكه مرد يهودى از ترس جان و براى حفظ مال اظهار اسلام مى‌كند و در باطن مسلمان نيست به او حمله كرد و او را كشت و گوسفندان او را به غنيمت گرفت هنگامى كه خبر به پيامبر ص رسيد پيامبر ص سخت از اين جريان ناراحت شد و فرمود: تو مسلمانى را كشتى،" اسامة" ناراحت شد و عرض كرد اين مرد از ترس جان و براى حفظ مالش اظهار اسلام كرد پيامبر ص فرمود: تو كه از درون او آگاه نبودى، چه ميدانى؟ شايد به راستى مسلمان شده است، در اين موقع آيه فوق نازل شد و به مسلمانان هشدار داد كه به خاطر غنائم جنگى و مانند آن هيچگاه انكار سخن كسانى را كه اظهار اسلام مى‌كنند ننمايند بلكه هر كس اظهار اسلام كرد بايد سخن او را پذيرفت.

تفسير:

بعد از آنكه در آيات گذشته تاكيدات لازم نسبت به حفظ جان افراد بى‌گناه شد، در اين آيه يك دستور احتياطى براى حفظ جان افراد بى‌گناهى كه ممكن است مورد اتهام قرار گيرند بيان مى‌كند و مى‌فرمايد:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه در راه جهاد گام بر ميداريد، تحقيق و جستجو كنيد و به كسانى كه اظهار اسلام مى‌كنند نگوئيد مسلمان نيستيد".

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَتَبَيَّنُوا وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقى‌ إِلَيْكُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِناً).

و به اين ترتيب دستور مى‌دهد آنهايى را كه اظهار ايمان مى‌كنند با آغوش باز بپذيرند و هر گونه بد گمانى و سوء ظن را نسبت به اظهار ايمان آنها كنار بگذارند.

سپس اضافه ميكند كه مبادا به خاطر نعمتهاى ناپايدار اين جهان افرادى را كه‌