" ولى هنگامى كه مجاهدان از ميدان جنگ باز مى‌گردند و يا اخبار ميدان جنگ به آنها مى‌رسد، در صورتى كه شكست و يا شهادتى نصيب آنها شده باشد، اينها با خوشحالى مى‌گويند چه نعمت بزرگى خداوند به ما داد كه همراه آنها نبوديم تا شاهد چنان صحنه‌هاى دلخراشى بشويم".

(فَإِنْ أَصابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قالَ قَدْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيَّ إِذْ لَمْ أَكُنْ مَعَهُمْ شَهِيداً) ولى اگر با خبر شوند كه مؤمنان واقعى پيروز شده‌اند، و طبعا به غنائمى دست يافته‌اند، اينها همانند افراد بيگانه‌اى كه گويا هيچ ارتباطى در ميان آنها و مؤمنان برقرار نبوده از روى تاسف و حسرت مى‌گويند:" اى كاش ما هم با مجاهدان بوديم و سهم بزرگى عائد ما مى‌شد"! (وَ لَئِنْ أَصابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً).

گرچه در آيه فوق سخنى از غنيمت به ميان نيامده ولى روشن است كسى كه شهادت در راه خدا را يك نوع بلا مى‌شمرد، و عدم درك شهادت را يك نعمت الهى مى‌پندارد، پيروزى و فوز عظيم و رستگارى بزرگ از نظر او چيزى جز پيروزى مادى و غنائم جنگى نخواهد بود.

اين افراد دو چهره كه متاسفانه در هر اجتماعى بوده و هستند در برابر پيروزى و شكستهاى مؤمنان واقعى فورا قيافه خود را عوض مى‌كنند، هرگز در غمها با آنها شريك نيستند و در مشكلات و گرفتارى‌ها همكارى نمى‌كنند، ولى انتظار دارند در پيروزى‌هاى آنان سهم بزرگى داشته باشند و همانند مؤمنان و مجاهدان واقعى امتيازاتى پيدا كنند.