72- در ميان
شما افرادى (منافق) هستند كه هم خودشان سستند و هم ديگران را سست مىنمايند. اگر
مصيبتى به شما برسد مىگويند: خدا به ما نعمت داد كه با مجاهدان نبوديم تا شاهد (آن
مصيبت) باشيم! 73- و اگر غنيمتى به شما برسد، درست مثل اينكه هرگز ميان شما و آنها
مودت و دوستى نبوده، مىگويند: اى كاش ما هم با آنها بوديم و به رستگارى و پيروزى
بزرگى نائل مىشديم!
تفسير:
به دنبال
فرمان عمومى جهاد و آماده باش در برابر دشمن كه در آيه سابق بيان شد در اين آيه
اشاره به حال جمعى از منافقان كرده مىفرمايد:
" اين
افراد دو چهره كه در ميان شما هستند با اصرار مىكوشند از شركت در صفوف مجاهدان
راه خدا خوددارى كنند." (وَ إِنَّ مِنْكُمْ[1] لَمَنْ لَيُبَطِّئَنَ) [2]
[1] بايد توجه داشت اينكه در آيه فوق خطاب به
مؤمنان شده ولى سخن از منافقان به ميان آمده و در عين حال با تعبير"
منكم" آنها را جزء مؤمنان شمرده به خاطر آن است كه منافقان هميشه در لابلاى
مؤمنان حقيقى بودهاند و ظاهرا جز جمعيت آنها محسوب مىشدند.
[2] ليبطئن از ماده" بطؤ" (بر وزن
قطب) به معنى كندى در حركت مىباشد، و چنان كه جمعى از اهل لغت و مفسران در اينجا
ذكر كردهاند هم معنى لازم و هم متعدى دارد يعنى هم خودشان در حركت كندند و هم
ديگران را تشويق به اين كار مىكنند، و شايد با توجه به اينكه جمله از باب تفعيل
است فقط معنى متعدى را دارد منتها گاهى خود را وادار به كندى مىكند و گاهى ديگران
را!
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 4 صفحه : 5