ضمنا بايد توجه داشت كه منظور از جمله:" مِنْ فَوْقِهِمْ" وَ" مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ‌" آن است كه تمام نعمتهاى آسمان و زمين، آنها را فرا خواهد گرفت، و اين احتمال نيز هست كه اين جمله، كنايه‌اى بوده باشد از عموميت نعمتها همانطور كه در ادبيات عرب و غير عرب، گاهى گفته مى‌شود:" فلان كس از فرق تا قدم غرق نعمت شد" يعنى در تمام جنبه‌ها.

و نيز اين آيه، پاسخى است به گفتارى كه از يهود در آيات گذشته خوانديم كه اگر مى‌بينيد نعمتهاى الهى از شما قطع شده، به خاطر اين نيست كه بخل در ذات مقدس خداوند راه يافته و دست او بسته باشد، بلكه اين اعمال شما است كه در زندگى مادى و معنوى شما منعكس شده و هر دو را تيره ساخته است و تا شما باز نگرديد، اينها نيز باز نگردند.

در پايان آيه، اشاره به اقليت صالح اين جمعيت كرده، مى‌گويد:

" با اينكه بسيارى از آنها بدكارند ولى جمعيتى معتدل و ميانه رو در ميان آنها وجود دارند" (كه حسابشان با حساب ديگران در پيشگاه خدا و در نظر خلق خدا جدا است). (مِنْهُمْ أُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ ساءَ ما يَعْمَلُونَ‌).

نظير اين تعبير در باره اقليت صالح اهل كتاب، در آيات 159 و 181 سوره اعراف و 75 آل عمران نيز ديده مى‌شود.

پايان جلد چهارم تفسير نمونه‌