اصولا در محيطهاى آلوده كه اكثريت آن را افراد فاسق و آلوده به گناه تشكيل مى‌دهند گاهى مقياس حق و باطل آن چنان دگرگون مى‌شود كه عقيده پاك و عمل صالح، زشت و قابل انتقاد ميگردد، و عقائد و اعمال نادرست، زيبا و شايسته تحسين جلوه ميكند، اين خاصيت همان مسخ فكرى است كه بر اثر فرو رفتن در گناه و خو گرفتن به آن به انسان دست مى‌دهد.

ولى بايد توجه داشت كه آيه همانطور كه سابقا هم اشاره كرده‌ايم همه اهل كتاب را مورد انتقاد قرار نميدهد، بلكه حساب اقليت صالح را با كلمه" اكثر" در اينجا نيز بدقت جدا كرده است.

(قُلْ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِكَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ‌) [1] شك نيست كه ايمان به خدا و كتب آسمانى، چيز بدى نيست، و اينكه‌

[1] مثوبة و ثواب در اصل به معنى رجوع و بازگشت به حالت اول است و به هر گونه سرنوشت يا جزا (پاداش و كيفر) نيز گفته مى‌شود ولى غالبا در مورد پاداشهاى نيك به كار مى‌رود و گاهى به معنى مجازات نيز به كار رفته، در آيه فوق مى‌تواند به معنى سرنوشت و يا به معنى جزا و كيفر بوده باشد.