مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ الْكُفَّارَ أَوْلِياءَ).

و در پايان آيه با جمله" و اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ‌"، موضوع را تاكيد كرده كه" طرح دوستى با آنان با تقوا و ايمان سازگار نيست".

بايد توجه داشت كه" هزو" (بر وزن قفل) به معنى سخنان يا حركات مسخره آميزى است كه براى بى ارزش نشان دادن موضوعى انجام مى‌شود.

و به طورى كه" راغب" در كتاب مفردات مى‌گويد: بيشتر به شوخى و استهزايى گفته مى‌شود كه در غياب و پشت سر ديگرى انجام مى‌گيرد، اگر چه گاهى هم به شوخى‌ها و مسخره‌هايى كه در حضور انجام مى‌گيرد به طور نادر اطلاق مى‌شود.

لعب معمولا به كارهايى گفته مى‌شود كه غرض صحيحى در انجام آن نيست و يا اصلا بى‌هدف انجام مى‌گيرد و بازى كودكان را كه لعب مى‌نامند نيز از همين نظر است.

[1] در اينكه ضمير اتخذوها به نماز بر مى‌گردد يا مناداة (اذان) ميان مفسران گفتگو است، و از شان نزولهايى كه در سابق اشاره شد نيز هر دو احتمال استفاده مى‌شود زيرا منافقان و كفار هم نداى روح‌پرور اذان را استهزاء مى‌كردند و هم نماز را، ولى ظاهر آيه بيشتر اين احتمال را تاييد مى‌كند كه ضمير به صلاة (نماز) برگردد.