ياد مى‌كند، در اينكه اين دو كتاب در اصل از طرف خدا نازل شده جاى هيچگونه شك و ترديد نيست، ولى اين نيز مسلم است كه اين دو كتاب آسمانى بعد از زمان پيامبران دستخوش تحريف شدند، حقايقى از آن كم شد و خرافاتى بر آن افزوده گرديد و آنها را از ارزش انداخت و يا كتب اصلى فراموش گرديد و كتابهاى ديگرى كه تنها بخشى از حقايق آنها را در برداشت جاى آنها نشست‌ [1] بنا بر اين اطلاق نور به اين دو كتاب، ناظر به تورات و انجيل اصلى است.

بار ديگر به عنوان تاكيد، روى اين مطلب تكيه ميكند كه" نه تنها عيسى بن مريم، تورات را تصديق ميكرد، بلكه انجيل كتاب آسمانى او نيز گواه صدق تورات بود".

(مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْراةِ).

و در پايان ميفرمايد:" اين كتاب آسمانى مايه هدايت و اندرز پرهيزكاران بود".

(وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ‌).

اين تعبير همانند تعبيرى است كه در آغاز سوره بقره در باره قرآن آمده است آنجا كه ميگويد: هُدىً لِلْمُتَّقِينَ‌:" قرآن وسيله هدايت پرهيزكاران است" نه تنها قرآن، تمام كتابهاى آسمانى چنينند كه وسيله هدايت پرهيزكاران ميباشند، منظور از پرهيزكاران كسانى هستند كه در جستجوى حقند، و آماده پذيرش آن مى‌باشند و بديهى است، آنها كه از سر لجاج و دشمنى دريچه‌هاى قلب خود را به روى حق ميبندند، از هيچ حقيقتى بهره نخواهند برد.

قابل توجه اينكه در آيه فوق در مورد انجيل نخست" فِيهِ هُدىً‌" گفته شده سپس" هدى" بطور مطلق آمده است، اين تفاوت تعبير ممكن است بخاطر

[1] در باره تحريف تورات و انجيل و اسناد تاريخى آن براى توضيح بيشتر به كتاب" الهدى الى دين المصطفى" و" انيس الاعلام" مراجعه شود.