شان نزول:

در شان نزول اين آيه، روايات متعددى وارد شده كه از همه روشنتر، روايتى است كه از امام باقر ع در اين زمينه نقل گرديده كه خلاصه‌اش چنين است:

يكى از اشراف يهود خيبر كه داراى همسر بود، با زن شوهردارى كه او هم از خانواده‌هاى سرشناس خيبر محسوب مى‌شد عمل منافى عفت انجام داد، يهوديان از اجراى حكم تورات (سنگسار كردن) در مورد آنها ناراحت بودند، و به دنبال راه حلى مى‌گشتند كه آن دو را از حكم مزبور معاف سازد در عين حال پاى‌بند بودن خود را به احكام الهى نشان دهند، اين بود كه به هم مسلكان خود در مدينه پيغام فرستادند كه حكم اين حادثه را از پيامبر اسلام ص بپرسند (تا اگر در اسلام حكم سبكترى بود آن را انتخاب كنند و در غير اين صورت آن را نيز بدست فراموشى بسپارند و شايد از اين طريق مى‌خواستند توجه پيامبر اسلام ص را نيز به خود جلب كنند و خود را دوست مسلمانان معرفى نمايند) به همين جهت جمعى از بزرگان يهود مدينه به خدمت پيامبر ص شتافتند، پيامبر ص فرمود: آيا هر چه حكم كنم مى‌پذيريد؟ آنها گفتند: بخاطر همين نزد تو آمده‌ايم! در اين موقع حكم سنگباران كردن كسانى كه مرتكب زناى محصنه مى‌شوند نازل گرديد ولى آنها از پذيرفتن اين حكم (به عذر اينكه در مذهب آنها چنين حكمى نيامده شانه خالى كردند!) پيامبر ص اضافه كرد، اين همان حكمى است كه در تورات شما نيز آمده آيا موافقيد كه يكى از شما را به داورى بطلبم و هر چه او از زبان تورات نقل كرد بپذيريد، گفتند: آرى.

پيامبر ص گفت: ابن صوريا كه در فدك زندگى مى‌كند چگونه عالمى‌