مى‌گويد" فَكَأَنَّما ..." استفاده مى‌شود كه مرگ و حيات يك نفر اگر چه مساوى با مرگ و حيات اجتماع نيست اما شباهتى به آن دارد.

ثانيا- جامعه انسانى در حقيقت يك واحد بيش نيست و افراد آن همانند اعضاى يك پيكرند، هر لطمه‌اى به عضوى از اعضاى اين پيكر برسد اثر آن كم و بيش در سائر اعضاء آشكار ميگردد زيرا يك جامعه بزرگ از افراد تشكيل شده و فقدان يك فرد خواه‌ناخواه ضربه‌اى به همه جامعه بزرگ انسانى است.

فقدان او سبب مى‌شود كه به تناسب شعاع تاثير وجودش در اجتماع محلى خالى بماند، و زيانى از اين رهگذر دامن همه را بگيرد، همچنين احياى يك نفس سبب احياى سائر اعضاى اين پيكر است، زيرا هر كس به اندازه وجود خود در ساختمان مجتمع بزرگ انسانى و رفع نيازمنديهاى آن اثر دارد بعضى بيشتر و بعضى كمتر.

و اگر در بعضى از روايات ميخوانيم كه مجازات چنين انسانى در قيامت مجازات كسى است كه همه انسانها را كشته اشاره بهمين است نه اينكه از هر جهت مساوى يكديگر باشند و لذا در ذيل همين روايات مى‌خوانيم اگر تعداد بيشترى را بكشد مجازات او همان نسبت مضاعف شود! از اين آيه اهميت مرگ و حيات يك انسان از نظر قرآن كاملا آشكار مى‌شود، و با توجه به اينكه اين آيات در محيطى نازل گرديد كه خون بشر مطلقا در آن ارزشى نداشت عظمت آن آشكارتر ميگردد.

قابل توجه اينكه در روايات متعددى وارد شده است كه آيه اگر چه مفهوم ظاهرش مرگ و حيات مادى است اما از آن مهمتر مرگ و حيات معنوى يعنى گمراه ساختن يك نفر يا نجات او از گمراهى است. كسى از امام صادق ع تفسير اين آيه را پرسيد، امام فرمود:

" من حرق او غرق- ثم سكت- ثم قال تاويلها الاعظم ان دعاها فاستجاب له‌

":