در تفسير جمله‌ مِنَ الَّذِينَ يَخافُونَ‌ گرچه احتمالات متعددى داده شده ولى روشن است كه مفهوم ظاهر جمله اين است كه آن دو مرد از افرادى بودند كه از خدا ميترسيدند و بهمين دليل از غير خدا وحشتى نداشتند، جمله‌ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا:" خداوند نعمتش را بر آنها ارزانى داشته بود" نيز شاهد اين معنى است، چه نعمتى بالاتر از اين كه انسان تنها از خدا بترسد، نه از غير او.

در اينجا اين سؤال پيش ميايد كه اين دو نفر از كجا ميدانستند كه اگر بنى اسرائيل با يك حمله غافلگيرانه وارد شهر بشوند عمالقه عقب‌نشينى خواهند كرد؟.

شايد از اين نظر بوده كه آنها علاوه بر اطمينانى كه به وعده موسى بن عمران دائر بر فتح و پيروزى داشتند ميدانستند يك قاعده كلى در تمام جنگها وجود دارد كه اگر جمعيت مهاجم بتوانند خود را بمركز اصلى دشمن برسانند يعنى در خانه او با او بجنگند معمولا پيروز خواهند شد [1] به علاوه جمعيت" عمالقه" همانطور كه دانستيم داراى اندامهاى درشت بودند (اگر چه جنبه‌هاى افسانه‌اى اين مطلب را انكار كرديم) معلوم است چنين جمعيتى در ميدانهاى جنگ بيابانى بهتر ميتوانند هنرنمايى كنند اما در پيچ و خم كوچه‌هاى شهر آمادگى براى جنگ تن به تن كمتر دارند، از همه گذشته بطورى كه ميگويند آنها بر خلاف درشتى قامتشان افرادى ترسو بودند كه با حمله غافلگيرانه زود مرعوب ميشدند، مجموع اين جهات سبب شد كه آن دو نفر پيروزى بنى اسرائيل را در چنين حمله‌اى تضمين كنند.

ولى بنى اسرائيل هيچيك از اين پيشنهادها را نپذيرفتند و بخاطر ضعف و زبونى كه در روح و جان آنها لانه كرده بود، صريحا بموسى خطاب كرده،

[1] در نهج البلاغه در خطبه جهاد نيز به اين تاكتيك جنگى اشاره شده فرموده است:

فو اللَّه ما غزى قوم فى عقر دارهم الا ذلوا

:" به خدا سوگند هيچ ملتى در خانه خود مورد هجوم واقع نشدند مگر اينكه ذليل شدند". (خطبه 27 نهج البلاغه).