كه به تو مى‌رسد از ناحيه خدا است و اگر آنچه از بديها و ناراحتيها و شكستها دامنگير تو مى‌شود از ناحيه خود تو است"! (ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ‌).

و در پايان آيه به آنها كه شكستها و ناكامى‌هاى خود را به پيامبر ص نسبت مى‌دادند و به اصطلاح اثر قدم پيامبر ص مى‌دانستند پاسخ مى‌گويد كه ما" تو را فرستاده خود به سوى مردم قرار داديم و خداوند گواه بر اين مطلب است و گواهى او كافى است" آيا ممكن است فرستاده خدا سبب شكست و ناكامى و بدى براى مردم باشد.

(وَ أَرْسَلْناكَ لِلنَّاسِ رَسُولًا وَ كَفى‌ بِاللَّهِ شَهِيداً).

پاسخ به يك سؤال مهم‌

مطالعه اين دو آيه كه در قرآن پشت سر هم قرار گرفته است سؤالى را در ذهن ترسيم مى‌كند كه چرا در آيه اول، همه نيكيها و بديها (حسنات و سيئات) به خدا نسبت داده شده، در حالى كه آيه دوم فقط نيكيها را به خدا نسبت مى‌دهد و بديها و سيئات را به مردم؟! قطعا در اينجا نكته‌اى نهفته است و گرنه چگونه ممكن است دو آيه پشت سر همديگر اختلاف به اين روشنى داشته باشد؟

با مطالعه و دقت در مضمون دو آيه به چند نكته برخورد مى‌كنيم كه هر كدام مى‌تواند پاسخ جداگانه‌اى به اين سؤال بوده باشد:

1- اگر سيئات و بديها را تجزيه و تحليل كنيم داراى دو جنبه هستند يكى جنبه مثبت، ديگرى جنبه منفى، و همين جنبه منفى آن است كه قيافه سيئه به آن مى‌دهد و به شكل" زيان نسبى" در مى‌آورد.

براى مثال:

انسانى كه بوسيله سلاح گرم يا سرد بى‌گناهى را به قتل مى‌رساند مسلما