به پيامبر ص دستور داده شده است كه" اگر مشاهده كنى كسانى نسبت به آيات قرآن استهزاء ميكنند و سخنان ناروا ميگويند، از آنها اعراض كن" مسلم است كه اين حكم اختصاصى به پيامبر ص ندارد بلكه يك دستور عمومى است كه در شكل خطاب بپيامبر ص بيان شده، و فلسفه آن هم كاملا روشن است، زيرا اين يك نوع مبارزه عملى به شكل منفى در برابر اين گونه كارها است.

آيه مورد بحث بار ديگر اين حكم اسلامى را تاكيد ميكند و به مسلمانان هشدار ميدهد كه:" در قرآن به شما قبلا دستور داده شده كه هنگامى بشنويد افرادى نسبت به آيات قرآن كفر مى‌ورزند و استهزاء ميكنند با آنها ننشينيد تا از اين كار صرفنظر كرده، به مسائل ديگرى بپردازند".

(وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ‌).

سپس نتيجه اين كار را چنين بيان ميكند كه" اگر شما در اينگونه مجالس شركت كرديد همانند آنها خواهيد بود و سرنوشتتان سرنوشت آنها است" (إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ‌).

باز براى تاكيد اين مطلب اضافه ميكند شركت در اين گونه جلسات نشانه روح نفاق است" و خداوند منافقان و كافران را در دوزخ جمع ميكند".

(إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقِينَ وَ الْكافِرِينَ فِي جَهَنَّمَ جَمِيعاً).

از اين آيه چند نكته استفاده ميشود:

1- شركت در اين گونه" جلسات گناه" به منزله شركت در" گناه" است، اگر چه شركت كننده ساكت باشد، زيرا اين گونه سكوتها يك نوع رضايت و امضاى عملى است.

2- نهى از منكر اگر به صورت" مثبت" امكان‌پذير نباشد لا اقل بايد به صورت" منفى" انجام گيرد به اين طريق كه از محيط گناه و مجلس گناه انسان دور شود.