[سوره النساء (4): آيات 105 تا 106]

إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِما أَراكَ اللَّهُ وَ لا تَكُنْ لِلْخائِنِينَ خَصِيماً (105) وَ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ كانَ غَفُوراً رَحِيماً (106)

ترجمه:

105- ما اين كتاب را به حق بر تو فرستاديم تا به آنچه خداوند به تو آموخته، در ميان مردم قضاوت كنى و از كسانى مباش كه از خائنان حمايت نمايى.

106- و از خداوند طلب آمرزش نما، كه خداوند آمرزنده و مهربان است.

شان نزول:

در شان نزول آيات فوق جريان مفصلى نقل شده كه خلاصه‌اش اين است:

طايفه بنى ابيرق طايفه‌اى نسبتا معروف بودند، سه برادر از اين طايفه بنام" بشر" و" بشير" و" مبشر" نام داشتند،" بشير" به خانه مسلمانى به نام" رفاعه" دستبرد زد و شمشير و زره و مقدارى از مواد غذايى را به سرقت برد، فرزند برادر او به نام" قتاده" كه از مجاهدان بدر بود جريان را به خدمت پيامبر ص عرض كرد، ولى آن سه برادر يكى از مسلمانان با ايمان را به نام" لبيد" كه در آن خانه با آنها زندگى مى‌كرد در اين جريان متهم ساختند.

" لبيد" از اين تهمت ناروا سخت برآشفت، شمشير كشيد و به سوى آنها آمد و فرياد زد كه مرا متهم به سرقت مى‌كنيد؟ در حالى كه شما به اين كار سزاوارتريد شما همان منافقانى هستيد كه پيامبر خدا را هجو مى‌كرديد و اشعار هجو خود را به قريش نسبت مى‌داديد، يا بايد اين تهمت را كه بمن زده‌ايد ثابت كنيد يا شمشير خود را بر شما فرود مى‌آورم.

برادران سارق كه چنين ديدند با او مدار كردند، اما چون با خبر شدند كه جريان به وسيله قتاده به گوش پيامبر ص رسيده يكى از سخنوران قبيله خود