عاليتر از مرحله قبل است.

5- آنها اصرار بر گناه نمى‌كنند (وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً ...)" فاحشة" از ماده فحش و فحشاء به معنى هر عمل بسيار زشت است و انحصار به اعمال منافى عفت ندارد زيرا در اصل به معنى" تجاوز از حد" است كه هر گناهى را شامل مى‌شود.

در آيه فوق اشاره به يكى ديگر از صفات پرهيزكاران شده كه" آنها علاوه بر اوصاف مثبت گذشته اگر مرتكب گناهى شوند بزودى بياد خدا مى‌افتند و توبه مى‌كنند و هيچگاه اصرار بر گناه نمى‌ورزند".

از تعبيرى كه در اين آيه شده چنين استفاده مى‌شود كه انسان تا بياد خدا است مرتكب گناه نمى‌شود آن گاه مرتكب گناه مى‌شود كه به كلى خدا را فراموش كند و غفلت تمام وجود او را فرا گيرد، اما اين فراموشكارى و غفلت در افراد پرهيزگار ديرى نمى‌پايد، بزودى بياد خدا مى‌افتند و گذشته را جبران مى‌كنند، آنها احساس مى‌كنند كه هيچ پناهگاهى جز خدا ندارند و تنها بايد آمرزش گناهان خويش را از او بخواهند (وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ‌)" كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد".

بايد توجه داشت كه در آيه علاوه بر عنوان فاحشه، ظلم بر خويشتن نيز ذكر شده (أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌) و فرق ميان اين دو ممكن است اين باشد كه فاحشه اشاره به گناهان كبيره است و ظلم بر خويشتن اشاره به گناهان صغيره.

در پايان آيه براى تاكيد مى‌گويد:" وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‌ ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ‌":" آنها هرگز با علم و آگاهى بر گناه خويش اصرار نمى‌ورزند و تكرار گناه نمى‌كنند".

در ذيل اين آيه از امام باقر ع نقل شده كه فرمود:"

الاصرار ان يذنب الذنب فلا يستغفر اللَّه و لا يحدث نفسه بتوبة فذلك الاصرار

": اصرار بر گناه اين است كه انسان گناهى كند و دنبال آن استغفار ننمايد و در فكر توبه نباشد