و ملكات و فضائل اخلاقى را در قلب او بارور مى‌سازد.

اما اگر باد و نسيم ملايم و احيا كننده تبديل به طوفان مرگ‌بار و سوزنده و يا فوق العاده سرد گرديد به هر گل و گياهى كه بوزد آن را مى‌سوزاند و خشك مى‌كند.

افراد بى‌ايمان و آلوده نيز چون انگيزه صحيحى در انفاق خود ندارند روح خودنمايى و رياكارى همچون باد سوزان و خشك كننده‌اى بر مزرعه انفاق آنها مى‌وزد و آن را بى اثر مى‌سازد، اينگونه انفاقها نه از نظر اجتماعى مشكلى را حل مى‌كند (چون غالبا در غير مورد مصرف مى‌شود) و نه نتيجه اخلاقى براى انفاق- كننده خواهد داشت.

جالب توجه اينكه قرآن در آيه بالا مى‌گويد حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌" يعنى مركز وزش اين باد سوزان و خشك كننده زراعت كسانى است كه به خود ستم كردند، اشاره به اينكه اين زراعت كنندگان در انتخاب زمان و مكان زراعت، دقت لازم را به عمل نياورده و بذر خود را يا در سرزمينى پاشيده‌اند كه در معرض وزش چنين طوفانهايى بوده است، يا از نظر زمان، وقتى را انتخاب كرده‌اند كه فصل وزش باد سموم بوده است، و به اين ترتيب بخود ستم كرده‌اند. افراد بى ايمان نيز در انتخاب زمان و محل انفاق بخود ستم مى‌كنند و سرمايه‌هاى خود را بى مورد بر باد مى‌دهند.

از آنچه در بالا اشاره شد، با توجه به قرائنى كه در آيه وجود دارد معلوم مى‌شود كه اين تشبيه در حقيقت در ميان دو چيز است يكى تشبيه انفاق آنها بزراعت بى‌موقع و در غير محل مناسب، و ديگرى تشبيه انگيزه‌هاى انفاق به بادهاى سرد و سوزان، و بنا بر اين آيه خالى از تقدير نيست و معنى جمله‌ مَثَلُ ما يُنْفِقُونَ‌ اين است كه مثال انگيزه انفاقهاى آنها همچون باد خشك و سرد يا سوزانى است (دقت كنيد).

جمعى از مفسران گفته‌اند كه اين آيه اشاره به اموالى مى‌كند كه دشمنان اسلام در راه كوبيدن اين آئين صرف مى‌كردند، و بوسيله آن دشمنان را بر ضد