اين آيه به
مسلمانانى كه از طرف قوم كافر خود تحت فشار قرار گرفته بودند و آنها را به خاطر
پذيرفتن اسلام نكوهش و احيانا تهديد مىكردند بشارت مىدهد كه مخالفان هرگز
نمىتوانند زيانى به آنان برسانند، و زيان آنها بسيار جزئى و كم اثر خواهد بود، و
از بدگويى زبانى و مانند آن تجاوز نمىكند.
اين دو آيه
در حقيقت متضمن چند پيشگويى و بشارت مهم به مسلمانان است كه همه آنها در زمان
پيامبر اكرم عملى گرديد:
1- اهل كتاب
هيچگاه نمىتوانند ضرر مهمى به مسلمانان برسانند، و زيانهاى آنها جزئى و زودگذر و
دير پاى است (لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً) 2- هر گاه
در جنگ با آنها روبرو شوند سرانجام شكست خواهند خورد و پيروزى نهايى از آن
مسلمانان است و كسى به حمايت از آنان بر نخواهد خاست (وَ إِنْ
يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبارَ ثُمَّ لا يُنْصَرُونَ)
3- آنها هيچگاه روى پاى خود نمىايستند، و همواره ذليل و بيچاره خواهند بود، مگر
اينكه در برنامه خود تجديد نظر كنند و راه خدا پيش گيرند يا بديگران متوسل شوند و
موقتا از نيروى آنها استفاده كنند. (ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ
الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا ...) طولى نكشيد كه اين سه وعده و بشارت
آسمانى در زمان خود پيامبر اسلام ص تحقق يافت، و مخصوصا يهود حجاز (بنى قريظه و
بنى نضير و بنى قينقاع و يهود خيبر و بنى المصطلق) پس از تحريكات فراوان بر ضد
اسلام، در ميدانهاى مختلف جنگ با آنها روبرو شدند، و سرانجام همگى شكستخورده و
متوارى گشتند.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 3 صفحه : 51