آيات خدا است كه بحق بر تو مى‌خوانيم و آنچه بر اثر تخلف از اين دستورات دامن‌گير افراد مى‌شود، نتيجه اعمال خود آنها است و خداوند به هيچ كس ستم نمى‌كند، بلكه اين آثار شوم همان است كه با دست خود براى خود فراهم ساختند.

وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ:

اين آيه در حقيقت مشتمل بر دو دليل بر عدم صدور ظلم و ستم از ناحيه خدا است نخست اينكه خدايى كه مالك تمام هستى و موجودات اين جهان مى‌باشد ظلم و ستم در باره او مفهومى ندارد، كسى تعدى بديگرى مى‌كند كه فاقد چيزى باشد كه ديگران دارند.

به علاوه ظلم و ستم در باره كسى مفهوم دارد كه ممكن است بدون جلب رضايت او كارى صورت گيرد اما آن كس كه تمام امور هستى از آغاز تا پايان به او باز مى‌گردد و هيچكس بدون اذن او نمى‌تواند كارى انجام دهد ظلم و ستم از ناحيه او ممكن نيست.

[سوره آل‌عمران (3): آيه 110]

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتابِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَكْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ (110)

ترجمه:

110- شما بهترين امتى بوديد كه به سود انسانها آفريده شديد (چه اينكه) امر به معروف مى‌كنيد و نهى از منكر، و به خدا ايمان داريد، و اگر اهل كتاب (به چنين برنامه و آئين درخشانى) ايمان آورند به سود آنها است (ولى تنها) عده كمى از آنها با ايمانند و اكثر آنها فاسق (و خارج از اطاعت پروردگار) مى‌باشند.