[سوره النساء (4): آيات 69 تا 70]

وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً (69) ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ عَلِيماً (70)

ترجمه:

69- و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، (در روز رستاخيز) همنشين كسانى خواهد بود كه خدا نعمت خود را بر آنها تمام كرده، از پيامبران و صديقان و شهداء و صالحان، و آنها رفيقهاى خوبى هستند.

70- اين موهبتى است از ناحيه خدا و كافى است كه او (از حال بندگان و نيات و اعمال آنها) آگاه است.

شان نزول:

يكى از صحابه پيامبر (ص) به نام" ثوبان" كه نسبت به حضرت محبت و علاقه شديدى داشت، روزى با حال پريشان خدمتش رسيد، پيامبر ص از سبب ناراحتى او سؤال نمود، در جواب عرض كرد: زمانى كه از شما دور مى‌شوم و شما را نمى‌بينم ناراحت مى‌شوم، امروز در اين فكر فرو رفته بودم كه فرداى قيامت اگر من اهل بهشت باشم، مسلما در مقام و جايگاه شما نخواهم بود، و بنا بر اين شما را هرگز نخواهم ديد، و اگر اهل بهشت نباشم كه تكليفم روشن است، و بنا بر اين در هر حال از درك حضور شما محروم خواهم شد، با اين حال چرا افسرده نباشم؟! آيه‌هاى فوق نازل شد و به اينگونه اشخاص بشارت داد كه افراد مطيع پروردگار در بهشت نيز همنشين پيامبران و برگزيدگان خدا خواهند بود، سپس پيامبر ص فرمود: به خدا سوگند، ايمان مسلمانى كامل نمى‌شود مگر اينكه مرا از خود و پدر و مادر و همه بستگان بيشتر دوست دارد، و در برابر گفتار من تسليم باشد.