فرساى امم پيشين كرده و مى‌گويد:

" ما تكليف شاق و مشكلى بر دوش اينها نگذاشتيم، اگر همانند بعضى از امم پيشين (مانند يهود كه پس از بت‌پرستى و گوساله‌پرستى به آنها دستور داده شد كه يكديگر را به كفاره اين گناه بزرگ به قتل برسانند و يا از وطن مورد علاقه خود بيرون روند) به اينها نيز چنين دستور سنگين و سختى را مى‌داديم، چگونه در برابر انجام آن طاقت مى‌آوردند، اينها كه در باره آبيارى كردن يك نخلستان و داورى پيامبر ص نسبت به آن، تسليم نيستند، چگونه مى‌توانند از عهده آزمايشهاى ديگر در آيند" مسلما اگر چنان دستورى به آنها مى‌داديم كه يكديگر را بكشيد يا از وطن خود خارج شويد، تنها عده كمى از آنها آن را انجام مى‌دادند".

(وَ لَوْ أَنَّا كَتَبْنا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيارِكُمْ ما فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ‌).

به گفته بعضى از مفسران، مسئله" تن در دادن به كشته شدن" و" خارج شدن از وطن"، از جهاتى شبيه به يكديگرند، زيرا بدن وطن روح آدمى است، همانطور كه وطن همانند جسم انسان است، هم ترك وطن جسم، كار مشكلى است و هم چشم‌پوشى از وطنى كه زادگاه و جايگاه انسان است.

سپس مى‌فرمايد:" اگر آنها اندرزهاى خدا و پيامبر ص را بپذيرند هم به سودشان است، و هم باعث تقويت ايمان آنها است"، (وَ لَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا ما يُوعَظُونَ بِهِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ وَ أَشَدَّ تَثْبِيتاً).

جالب توجه اينكه در اين آيه، از فرمان‌ها و احكام الهى تعبير به موعظه و اندرز شده است، اشاره به اينكه احكام مزبور چيزى نيست كه به سود فرمان- دهنده (خداوند) بوده باشد، بلكه در حقيقت اندرزهايى است كه به سود خود شما است، و لذا بلا فاصله مى‌فرمايد اطاعت اينها هم به سود شما است و هم موجب تقويت ايمان شما مى‌گردد.

به اين نكته نيز بايد توجه داشت كه آخر آيه مى‌گويد:" هر قدر انسان‌