كلمه با همه مشتقاتش به معنى سركشى و شكستن حدود و قيود، و يا هر چيزى كه وسيله طغيانگرى و يا سركشى است مى‌باشد، بنا بر اين آنها كه داورى به باطل مى‌كنند" طاغوت" هستند، زيرا حدود و مرزهاى الهى و حق و عدالت را شكسته‌اند، در حديثى نيز از امام صادق ع نقل شده كه فرمود:

الطاغوت كل من يتحاكم اليه من يحكم بغير الحق‌

يعنى هر كس به غير حق حكم كند و مردم او را به داورى بطلبند، طاغوت است.

آيه فوق مسلمانانى را كه براى داورى به نزد حكام مى‌رفتند ملامت مى‌كند، و مى‌گويد:" اى پيامبر! آيا نمى‌بينى كسانى را كه خود را مسلمان مى‌پندارند و مى‌گويند به تمام كتب آسمانى كه بر تو و انبياء پيشين نازل شده است ايمان آورديم، در عين حال داورى‌هاى خود را به نزد طاغوت مى‌برند، در حالى كه به آنها دستور داده شده كه هرگز فرمان طاغوت را نبرند"؟! (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ‌).

سپس قرآن اضافه مى‌كند:" مراجعه به طاغوت يك دام شيطانى است كه مى‌خواهد انسانها را از راه راست به بيراهه‌هاى دوردستى بيفكند" (وَ يُرِيدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلالًا بَعِيداً).

ناگفته پيدا است كه آيه فوق همچون ساير آيات قرآن يك حكم عمومى و جاودانى را براى همه مسلمانان در سراسر اعصار و قرون بيان مى‌نمايد، و به آنان اخطار مى‌كند كه مراجعه كردن به حكام باطل، و داورى خواستن از طاغوت، با ايمان به خدا و كتب آسمانى سازگار نيست، به علاوه انسان را از مسير حق به بيراهه‌هايى پرتاب مى‌كند كه فاصله آن از حق، بسيار زياد است، مفاسد چنين داورى‌ها در بهم- ريختن سازمان اجتماعى بشر بر هيچكس پوشيده نيست، و يكى از عوامل عقب‌گرد اجتماعات محسوب مى‌شود.