همانطور كه در بالا گفته شد، امانت منحصر به اموالى كه مردم به يكديگر مى‌سپارند نيست، بلكه دانشمندان نيز در جامعه امانت‌دارانى هستند كه موظفند حقايق را كتمان نكنند، حتى فرزندان انسان امانتهاى الهى هستند كه اگر در تعليم و تربيت آنان كوتاهى شود، خيانت در امانت شده، و از آن بالاتر وجود و هستى خود انسان و تمام نيروهايى كه خدا به او داده است امانت پروردگارند كه انسان موظف است در حفظ آنها بكوشد، در حفظ سلامت جسم و سلامت روح و نيروى سرشار جوانى و فكر و انديشه كوتاهى نكند و لذا نمى‌تواند دست به انتحار و يا ضرر به- خويشتن بزند، حتى از بعضى از احاديث اسلامى استفاده مى‌شود كه علوم و اسرار و ودايع امامت كه هر امامى بايد به امام بعد بسپارد در آيه فوق داخل است‌ [1] قابل توجه اينكه در آيه فوق، مسئله" اداى امانت"، بر" عدالت"، مقدم داشته شده، اين موضوع شايد به خاطر آن است كه مسئله عدالت در داورى، هميشه در برابر خيانت لازم مى‌شود، زيرا اصل و اساس اين است كه همه مردم امين باشند، ولى اگر فرد يا افرادى از اين اصل منحرف شدند نوبت به عدالت مى‌رسد كه آنها را به وظيفه خود آشنا سازد.

در منابع اسلامى به قدرى در باره اين موضوع تاكيد شده كه در مورد ساير احكام كمتر ديده مى‌شود، احاديث كوتاه زير روشنگر اين واقعيت است:

1- از امام صادق ع نقل شده كه فرمود:

لا تنظروا الى طول ركوع الرجل و سجوده فان ذلك شى‌ء اعتاده فلو تركه استوحش و لكن انظروا الى صدق حديثه و اداء امانته‌

:" (تنها) نگاه به ركوع و سجود طولانى افراد نكنيد، زيرا ممكن است‌

[1]- نور الثقلين جلد اول صفحه 496.