و لذا مى‌بينيم اين نوع امر به معروف‌ها نه تنها اثر خوبى از خود نمى‌گذارد، بلكه گاهى نتيجه معكوس هم مى‌دهد، در حالى كه روش پيامبر ص و سيره ائمه هدى ع نشان مى‌دهد كه آنها به هنگام اجراى اين دو وظيفه آنها را با نهايت لطف و محبت مى‌آميختند، و به همين دليل سرسخت‌ترين افراد به زودى در برابر آنها تسليم مى‌شدند.

در تفسير" المنار" در ذيل آيه چنين مى‌خوانيم: جوانى به خدمت پيامبر آمد و عرض كرد: اى پيامبر خدا آيا به من اجازه مى‌دهى زنا كنم؟! با گفتن اين سخن فرياد مردم بلند شد و از گوشه و كنار به او اعتراض كردند، ولى پيامبر با خونسردى و ملايمت فرمود: نزديك بيا، جوان نزديك آمد، و در برابر پيامبر نشست، حضرت با محبت از او پرسيد آيا دوست دارى با مادر تو چنين كنند؟

گفت: نه فدايت شوم، فرمود: همين طور مردم راضى نيستند با مادرانشان چنين شود، آيا دوست دارى با دختر تو چنين كنند؟ گفت نه فدايت شوم، فرمود:

همين طور مردم در باره دخترانشان راضى نيستند، بگو ببينم آيا براى خواهرت مى‌پسندى؟! جوان مجددا انكار كرد (و از سؤال خود به كلى پشيمان شد) پيامبر سپس دست بر سينه او گذاشت و در حق او دعا كرد و فرمود:" خدايا قلب او را پاك گردان و گناه او را ببخش و دامان او را از آلودگى به بى عفتى نگاه دار". از آن به بعد منفورترين كار در نزد اين جوان زنا بود! ... اين بود نتيجه ملايمت و محبت در نهى از منكر.

وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ: در اين آيه مجددا بحث در پيرامون مسئله اتحاد و پرهيز از تفرقه و نفاق است، اين آيه مسلمانان را از اينكه همانند اقوام پيشين، همچون يهود و نصارى، راه تفرقه و اختلاف را پيش گيرند و عذاب عظيم براى خود بخرند بر حذر مى‌دارد، و در حقيقت آنها را به مطالعه تاريخ پيشينيان، و سرنوشت دردناك آنها پس از اختلاف و تفرقه دعوت مى‌كند.