شان نزول:

در بسيارى از تفاسير اسلامى در ذيل آيه چنين نقل شده: كه يهود و نصارى براى خود امتيازاتى قائل بودند و همانطور كه در آيات قرآن نقل شده گاهى مى‌گفتند" ما فرزندان خدائيم" و گاهى مى‌گفتند:" بهشت مخصوص ما است و غير از ما، در آن راهى ندارد" (آيه 18 سوره مائده و آيه 111 سوره بقره) آيات فوق نازل شد و به اين پندارهاى باطل پاسخ گفت.

تفسير: خودستايى‌

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ‌ [1] در اين آيه اشاره به يكى از صفات نكوهيده شده كه گريبانگير بسيارى از افراد و ملتها مى‌شود و آن خودستايى و خويشتن را پاك نشان دادن و فضيلت براى خود ساختن است، آيه مى‌گويد:" آيا نديدى كسانى را كه خودستايى مى‌كنند" ...

سپس مى‌فرمايد:" خداوند هر كه را بخواهد مى‌ستايد" (بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ).

و تنها او است كه از روى حكمت و مشيت بالغه بدون كم و زياد، افراد را طبق شايستگيهايى كه دارند، مدح و ستايش مى‌كند و هرگز به هيچ كس، سر سوزنى‌

[1]- يزكون از ماده" تزكيه" به معنى پاك شمردن و پاك معرفى كردن است، گاهى نيز به معنى پاك نمودن و تربيت كردن و رشد دادن نيز آمده است، و در حقيقت به معنى پاك نمودن است كه اگر جنبه عملى داشته باشد پسنديده و اگر تنها با سخن و ادعا باشد نكوهيده است.